Velikosrpska zločinačka propaganda - Negiranje genocida u Srebrenici

Dominantnu ulogu u kreiranju srpske igre poricanja igrala je i Srpska pravoslavna crkva, koja je osuđivala svaki mogući medijski pokušaj prikazivanja stvarnosti. Srpska pravoslavna crkva nije stala na stranu istine i morala, već je nastavila djelovati u pravcu usmjeravanja vojne, političke i ideološke srpske propagande. Prvim potezanjem priča stranih medija, da su u Bosni i Hercegovini organizovani koncentracioni logori, Srpska pravoslavna crkva je izjavila: „U ime Božije istine, a na temelju svjedočenja naše biskupske braće iz Bosne i Hercegovine i drugih vjerodostojnih svjedoka, objavljujemo, preuzimajući punu moralnu odgovornost, da takvi logori nisu nikada postojali, niti postoje u Republici Srpskoj u Bosni i Hercegovini.“ Postavlja se pitanje, koliko zaista Srpska pravoslavna crkva nije znala za dešavanja u Bosni i Hercegovini, uzevši njen i današnji uticaj na formiranje srpske politike. 

Kako bi se postigao detaljniji uvid u dalje izloženo, neophodno je navesti Član II Konvencije o sprječavanju i kažnjavanju zločina genocida iu 1948. godine koji kaže: „Pod genocidom se podrazumijeva bilo koje od niže navedenih djela, počinjenih u namjeri da se potpuno ili djelomično uništi kao takva neka nacionalna, etnička, rasna ili vjerska grupa: ubistvo članova grupe određenog naroda, uzrokovanje teških povreda fizičkog ili mentalnog integriteta članova grupe, namjerno podvrgavanje grupe takvim životnim uslovima koji treba da dovedu do njenog potpunog ili djelomičnog fizičkog uništenja, mjere usmjerene ka sprečavanju rađanja u okviru grupe te prisilno premještanje djece iz jedne grupe u drugu.“ Izdvojiću neke od najučestalijih teorija zavjere:

„U Srebrenici se nije desio genocid, već etničko čišćenje“ – Etničko čišćenje je izraz kojim se nasilnim putem želi postići etnički homogeno područje. U njegovoj realizaciji vrše se oblici nasilja kao što su ubistva članova neke grupe, silovanja, zastrašivanja sa elementima mučenja. Ključna razlika između etničkog čišćenja i genocida jeste što zločin etničkog čišćenja nastaje u procesima egzodusa ili progona stanovništva. Dok genocid predstavlja zločin počinjen u namjeri da se određena vjerska, etnička, nacionalna ili rasna grupa djelimično ili potpuno uništi, nasilje koje se sprovodi u „etničkom čišćenju“ najčešće završava kada se protjera određena etnička, nacionalna, vjerska ili rasna grupa iz zajednice. U ovom slučaju upotrebom termina etničko čišćenje nastoje se ublažiti dešavanja na teritoriji zaštićene zone Srebrenice. Sve većom upotrebom ovog termina, približavamo se onome negiranju genocida. Termin „etničko čišćenje“ na prostoru bivše Jugoslavije, prvi put je upotrijebljen kada su srpske snage 1981. godine, željele poslati pogrešnu sliku o tzv. tajnom planu Kosova, koje je željelo očistiti teritoriju od Srba. 

„To nije bio genocid već osveta Turcima, takva borba je pravedna“ – „Evo nas, 11 jula 1995. u srpskoj Srebrenici. Uoči još jednog velikoga praznika srpskoga, poklanjamo srpskome narodu ovaj grad, i napokon došao je trenutak da se posle bune protiv dahija Turcima osvetimo na ovom prostoru“. Osveta predstavlja kažnjavanje onoga zbog njegovih ranijih postupaka, ili prosto uzvraćanje onome ko je nama nanijeo neku štetu. Nelogičnost teze o osveti leži u subjektu koji trpi. Odnosno Bošnjacima u Srebrenici se „svetilo“ kao Turcima, isto kada su onda Jevreji smatrani ubicama Isusa Hrista, a Hitler viđen kao neko ko se spasiti njemački svijet. Ratko Mladić je viđen kao spasitelj srpskog sveta i vraćanja srpske časti. Kada uključimo razum i logiku, zaključujemo da termin osveta koji je koristio Ratko Mladić i koji koriste današnji njegovi fanovi, se ne poklapa sa onim što predstavlja uistinu pojam osveta. Ratko Mladić je plasirao i teorije zavjere prije izvršenja genocida, ističući da „ova akcija ima za cilj neutraliziranje terorista“, i zaštitu od terorističkih napada provođenih od strane ARBiH.

„U Srebrenici nije bio genocid, jer nisu ubijana djeca niti civili“ – Na mezarju Memorijalnog centra Potočari, prema podacima od 11. jula 2020. godine mir su pronašle 432. maloljetne duše. „Julski dan u Srebrenici: Ubijali su civile od 10h do 15:30. Umorili se i sjeli u krčmu. Došao drugi odred da nastavi ubijanje.“ (Priznanje Erdemovića - vojnik Desetog diverzantskog odreda VRS.) „Rekli su da će dolaziti autobusi sa civilima iz Srebrenice.“ (iz svjedočenja Erdemovića). Nenaoružano i neuniformisano stanovništvo je stradalo pod rukom ideologije zla koja je nemilosrdno oduzimale živote, djeci, ženama, muškarcima različite životne dobi. Kako bi „oprali“ svoje ruke, Srbi su godinama poslije rata izricali da masovna ubistva počinjena na teritoriji Bosne i Hercegovine niti počinili pripadnici Vojske Republike Srpske, nego strani plaćenici i tajne službe koje su radile protiv Srba i željele demonizacijom okriviti Srbe za nevina stradanja.

Među ove teorije zavjere, ubraja se i ona prebacivanja krivice na antisrpsku međunarodnu zajednicu i antisrpski Međunarodni sud u Hagu, koje imaju za cilj narušavanje ugleda i časti Srba, proglasivši ih krivim za zločine koji su dokazani. Antisrpska međunarodna zajednica i Međunarodni sud, „urotili“ su se protiv nedužnih Srba koji su vječita žrtva ovozemaljskih dešavanja. 

Jedna od najdegutantnijih teorija zavjere jeste ona da su „Bošnjaci sami sebe pobili ili da su u Potočarima ukopani posmrtni ostaci stradalih Srba“ – ovakve izjave svjedoče antiljudskosti, i izostanku razuma i svijesti, da uprkos forenzičkim dokazima i istraživanjima, video snimcima – dokazima, kao i svjedočenjima na Sudu, nerazum prevlada razum. 

Postojanje ovakvih teorija zavjere i mnogih drugih koje se promovišu, dovodi do stvaranja izopačenosti jednog naroda. U ovom slučaju srpskog stanovništva, kojem se nameće vjerovanje u teorije zavjere, i nemogućnost racionalnog rasuđivanja. Srpskom narodu nije ništa ostalo do vjerovanje u ono što im prenose oni koji su predstavljeni kao heroji, jer svako drugo razmišljanje ili shvatanje je pogrešno i nužno vas oslobađa kao Srbina – više niste Srbi, već ste izdajnici koji su prodali svoj narod. To predstavlja i još jednu teoriju zavjere. Očigledno se institucionalno i sistemski vodi kontaminacija društva koja će društvo odvesti u propast zarad branjenja neistine. Ovakvu vrstu politike, ne nazivam više ni srpskom politikom, ona je antisrpska, jer ne radi za dobrobit Srba niti njihovog edukovanja. Srbima se antisrpskom politikom vrši odliv mozgova.